STAP 3: ONDERTREDEN BINNENACHTERBEEN
Door het vragen van de stelling naar links of naar rechts (stap 1) in combinatie met het voorwaarts-neerwaarts vragen van het hoofd (stap 2), waardoor de bovenlijn zich lang maakt en de onderlijn zich aanspant, kan de binnenheup naar binnen komen, waardoor het binnenachterbeen makkelijk naar het zwaartepunt kan treden. Het paard leert op deze manier zichzelf met zijn binnenachterbeen te ondersteunen, waardoor hij in balans komt.
Het binnenachterbeen wordt zo tot dragen gebracht.

Treedt het binnenachterbeen voor of voorbij het zwaartepunt, dan blijft er een balansprobleem met de daarbij behorende spierspanning.

Het zwaartepunt, evenwichtspunt, krachtcentrum van de mens bevindt zich in het midden, ter hoogte van de navel tegen de wervelkolom aan.
Het zwaartepunt van het paard bevindt zich diep in de borstkas onder de plek waar de ruiter zit. In tegenstelling tot de mens (twee benen) wordt het zwaartepunt van het paard niet direct ondersteund, maar hangt a.h.w. tussen de pijlers van de brug (tussen de voor-                              en achterbenen).

Het zwaartepunt is niet een statisch begrip, maar beweegt zich tijdens de bewegingen van het paard diagonaalsgewijs tussen beide schouders.
Door het paard recht te richten, komt het zwaartepunt beter in evenwicht tussen beide schouders/voorbenen. Bij een scheef paard verschuift het zwaartepunt telkens iets meer naar één van beide schouders/voorbenen, waardoor die overbelast kan raken.
In het geval van de afbeelding naar de rechterschouder.

Zoals we gezien hebben loopt het paard van nature meer op de voorhand, die eigenlijk minder geschikt is om te dragen. Het paard is niet in evenwicht. Komt het gewicht van de ruiter (grotendeels op de voorhand) nog daarbij, dan komt het paard nog meer op de voorhand.

vergelijking achter- en voorbeen

Achterbeen - Been in hoeken, kan buigen - Stuwend en dragend - lange beweging naar voren en vanuit loodlijn kort naar achteren - Veel spieren en pezen	Voorbeen - Recht been – niet veerkrachtig - Ondersteunend - vanuit loodlijn naar voren laten bewegen - fragiel , kwetsbaar, benig been

Om het paard niet te storen in zijn voortbeweging, moeten we zorgen dat beide zwaartepunten samenvallen, zodat zijn evenwicht niet verstoord wordt.
Met name jonge paarden kunnen enorm last hebben van de verstoring van hun evenwicht door het extra gewicht van de ruiter. Ze raken echt in onbalans en beginnen te zwalken. (b.v. wijdbeens lopen in strekkende gangen).

Door het ontbreken van het evenwicht, ontbreekt het ook vaak aan “lichtheid in de beweging”, waarop de opleiding van het paard gestoeld is. Door de achterhand meer gewicht over te laten nemen, meer gewicht te laten dragen, wordt het evenwicht verbetert en krijgen we vanzelf meer lichtheid (schoudervrijheid).

De ruiter moet het binnen- en buitenachterbeen van het paard kunnen controleren, d.w.z. exact onder het zwaartepunt kunnen laten plaatsen. Hierdoor kan er meer gewicht op gebracht worden, waardoor het buigzamer zal worden en steeds meer gewicht kan dragen.

Naarmate het paard zijn bekken meer kan kantelen en zijn achterhandgewrichten zich beter kunnen buigen, kan hij meer gewicht overnemen met de achterhand, waardoor het zwaartepunt zich meer naar achteren kan verplaatsen. Het paard kan zich steeds beter verzamelen.

De verschillende momenten van het evenwicht van het paard onder de ruiter.

Het paard ontwikkelt zich van zijn natuurlijk scheve evenwicht, waarbij het grootste deel van het gewicht op de voorhand rust en daarbij ongelijkmatig verdeeld is over de voorbenen, naar een kunstmatig rijkunstig evenwicht, met het grootste deel van het totale gewicht op de achterhand, waarbij beide achterbenen evenveel gewicht dragen.

Stap 1 t/m 3 hangen dus onderling nauw samen en vormen de eerste drie basisvoorwaarden waarmee we het paard kunnen rechtrichten. Deze drie basiselementen vormen het fundament voor alle verdere oefeningen en mogen derhalve niet verloren gaan in de verdere scholing van het paard.

Terug naar "Rechtrichten hoe"