Merkwaardig genoeg worden in bijna alle rijvoorschriften straffen grondiger behandeld dan de verschillende soorten van belonen.

Archief

Nieuw in archief | Artikel overzicht
A | B | C | D | E | F | G | H | I | J | K | L | M | N | O | P | Q | R | S | T | U | V | W | X | Y | Z |

24-05-2016 

Les van Manon van Wissen

26 april 2016

Bij ons op stal werd op 26 april een lesclinic "proefgericht trainen" aangeboden door Marlon van Wissen voor de wedstrijdruiters. Alhoewel ik geen wedstrijden meer rijd, maar natuurlijk wel dagelijks mijn paarden train, had ik me als deelnemer opgegeven voor een les "doelgericht" trainen. 

Marlon is een wedstrijdruiter en rijdt en jureert op subtop niveau en geeft vele lessen en clinics. 

Na zeker tien jaar geen les meer te hebben gehad in de wedstrijddressuur, vond ik het best spannend.

Mijn optoming is natuurlijk anders met de kaptoom en de kandare, maar ook de barebackpad is niet normaal in de reguliere sport. Daarnaast rijd ik altijd zonder sporen.

Na kennis gemaakt te hebben, vroeg Marlon naar mijn doel van de les.

Omdat ik veel wedstrijdruiters les geef, wil ik graag de aansluiting en de feeling behouden met deze tak van sport. De beste leerweg hiervoor is zelf ervaren.
Bovendien kan je altijd van iedereen iets leren.

Voor deze les had ik mijn merrie Unity gekozen. Unity heeft vroeger veel wedstrijden gereden, tot aan de Lichte Tour. 

Marlon  was erg open minded en had geen problemen met mijn afwijkende optoming. We spraken af dat zij mij aanwijzingen zou geven zoals zij vanuit wedstrijd oogpunt naar mij keek.

Na even gestapt te hebben, gingen we al gauw draven en daarna over in galop.

De aandacht ging vooral uit naar het over de rug bewegen door het paard lang en laag in te stellen (oren op schofthoogte) en hierin voorwaarts te rijden. Het voorwaarts was vooral gericht op ruime beweging en niet op sneller bewegen.

De oprichting die Unity al snel biedt moest ik niet toestaan. Mijn handen moesten laag blijven en hiermee het voorwaarts neerwaarts gaan waarborgen. 

De mate van lengtebuiging, waarmee ik normaliter werk, vond zij werkelijk "to much". Zij zag dit als verbuigen, waardoor de buitenschouder naar buiten zou lopen.

Het rechtrichten hield voornamelijk in dat het paard zijn voorhand voor de achterhand moet houden, maar hierbij was geen sprake van lengtebuiging.

Stelling en een beetje buiging werd alleen gevraagd in een wending of op de cirkel. Op de rechte lijn, zou het paard op beide teugels evenveel druk in beide teugels moeten geven, waarbij ze wel benoemde dat het paard wigvormig is en dus iets schoudervoor gereden moet worden langs de wand. Maar dit alles zonder buiging.

Hierbij werd niet gekeken naar het verschil in achterbeen gebruik.

De los-vast verbinding (flapperen) van de teugels was voor Manon een doorn in het oog. Begrijpelijk, maar reuze moeilijk voor mij om dit nu even anders te doen. Maar met de kaptoomteugel heb ik een poging gewaagd. De kandareteugel vind ik hiervoor niet de juiste teugel, zeker omdat we niet aan verzameling werkten, maar juist aan voorwaarts neerwaarts gaan.

Ook de zit kreeg veel aandacht. De benen moesten rustig, ontspannen langs de buik van het paard naar beneden hangen en alleen drijven als het nodig was. Hierbij mochten de tenen niet te ver naar buiten gedraaid worden, omdat dit de ligging van het been veranderd.

Heel logisch! De BBP echter maakt het niet altijd mogelijk om exact zo te zitten, zoals je dat op een zadel zou kunnen. De ribbenboog van het paard bepaalt in grote mate de ligging van je been. Hoe breder geribd hoe sneller je in stoelzit komt te zitten en je bovenbeen naar buiten draait. 

De rug en schouders moesten losjes blijven en rechtop, waarbij je met een "losse" ontspannen zit (los in de liezen) mee kan bewegen met je paard. De zitbeenderen in het zadel houden en rustig mee roteren vanuit een losse rug. Ook dit klinkt erg bekend.

De handen moesten netjes rechtop aan weerszijden van de schoft en niet terugwerken. Met name met de binnenteugel mocht ik niet teveel doen, zachtjes spelen met mijn vingers op de teugel, en iets naar binnen leiden. 



In de galop wilde ze vooral de rechtgerichtheid zien en moesten we meer sprong maken.

De rechtgerichtheid hield dus in dat de buiging eruit moest en de buitenschouder echt voor het achterbeen moest blijven (dus geen traversmatige galop). En vanuit deze positie vervolgens meer naar voren rijden, meer sprong maken.

Het was een super interessante les en de manier van lesgeven vond ik erg prettig. Manon was erg vriendelijk en stond open voor onze manier van kijken naar de materie.

De volgende les is op 27 mei, waarvoor ik me toch nog maar een keer heb opgegeven.

Nu nog even bepalen met wie ik de volgende les rijdt!

 

Wilt u reageren op dit artikel?

Tonen bij bericht?
Na het versturen, wordt uw reactie gecontroleerd door onze redactie voordat het geplaatst wordt.