DE BAROK (2e helft van de 17e eeuw tot in de 1e helft van de 18e eeuw)
De Barok is een tijd gekenmerkt door weldaad en overvloed.
In de Barokke tijd verdwijnen de vorsten van het front, waardoor de wapenrijkunst aan kracht verloor. De koning blijft thuis waardoor hij meer tijd kreeg voor de visuele kant van de rijkunst. Hierdoor ontwikkelde zich de recreatieve rijkunst. (l’art pour l’art = rijkunst voor de rijkunst).
Het paard was niet langer alleen een strijdros, maar werd ook een luxe paard, waarmee men indruk kon maken. Hij moest er mooi uitzien en zich sierlijk en elegant bewegen.
Zo wordt de rijkunst bevrijd van zijn doel (de strijd), maar nog niet vervreemd.
Omdat de hele samenleving nog afhankelijk was van de mobiliteit van de paarden, kon de rijkunst niet vervreemden. (jagen, reizen).
De carroussels en quadrilles (dans voor 4 paren) stammen uit dit Barokke tijdperk, met oefeningen die voor ons ondenkbaar zijn qua moeilijkheidsgraad.
Een oefening uit deze tijd was de sarabande. Dit was een courbette die bestond uit:
2 passen naar voren,
2 passen naar links,
4 passen naar rechts,
2 passen naar links,
2 passen naar voren en
2 passen terug.
Er is geen ruiter ter wereld die deze oefening nog beheerst.
De grootste rijmeester uit deze tijd was Francois Robichon de la Guèrinière (1688-1751). Hij wordt gezien als de goeroe van de rijkunst.
- Hij gebruikte de kennis uit het verleden;
- Hij ontdekte de halve ophoudingen om af te remmen;
- Hij ontdekte de schouderbinnenwaarts op de rechte lijn. (Tot die tijd werd dat alleen gereden op de volte.)
Tot op heden wordt de oefening schouderbinnenwaarts nog steeds gezien als:
- de sleutel voor de rijkunst;
- de hoeksteen van de rijkunst;
- de aspirine van de dressuur.
Tot deze tijd stond de rijkunst op een heel hoog niveau. De piaf werd gezien als de basis van de training. Dit in tegenstelling tot tegenwoordig, waarin het rijden van een B-proef als basis gezien wordt en alleen een hoogopgeleid paard de piaf beheerst.
